Op weg naar Finland

De tweede prik zat er een weekje in, de besmettingscijfers begonnen weer te stijgen, dus het werd voor mij hoog tijd om weer weg te gaan. Ik ben onderweg naar Finland omdat ik daar nog nooit ben geweest en omdat ik er maar heel weinig van weet. Het wordt een eerste verkenning. Helsinki zal ik overslaan omdat ik niet graag met de camper in grote steden kom, maar verder is het plan dat ik veel van het land ga bekijken.

Finland blijkt heel erg ver weg te liggen, verder dan ik dacht en dus zocht ik de kortste (en de goedkoopste) weg om er te komen. En dan nog is het rijden, rijden, rijden.

Ik vertrok tegen de middag vanuit Nederland en reed in een ruk door tot aan Trittau, net voorbij Hamburg. Het was geen fijne rit: tussen Osnabrück en Bremen zijn ze flink aan de weg aan het werken en rond Hamburg is het altijd druk. De volgende dag reed ik door naar Puttgarden. Een kennis had me verteld dat ik daar een combinatieticket moest kopen voor de ferry van Puttgarden-Rødby en gelijk een ticket Helsingør-Helsingborg, dat is de goedkoopste optie om in Zweden te komen.

Aangekomen in Denemarken nam ik een korte pauze op het eiland Farø waar een prachtige parkeerplaats met camperplaats is net over de brug rechts. Maar het was nog vroeg in de middag dus ik overnachtte er niet, maar reed door en kwam een paar uur later aan in Helsingør.

Osby

De ferry ging al snel en in Zweden aangekomen reed ik nog een uurtje door naar Osby. Ik had geen andere reden om naar Osby te gaan dan dat de camperplaats daar warm aanbevolen werd op Campercontact. Ik was natuurlijk moe na deze lange rit, dus ik bleef er twee nachtjes staan. De camperplaats is inderdaad prachtig gelegen aan een meer. Osby zelf is vooral leuk voor kinderen omdat het Brio speelgoed hier gemaakt wordt en er een museum is met een gigantisch grote Brio spoorbaan.

Na een laatste stop in Järnä reed ik via het tunnelcomplex van Stockholm naar Grisslehamn. Ik had gehoopt in dit schattige vissersplaatsje te kunnen overnachten, maar helaas, ook de Zweden vieren vakantie in eigen land en alles was vol. Tijdens een welverdiend kopje koffie besloot ik diezelfde avond de boot naar Åland te nemen. De eilandengroep die middenin de Botnische golf ligt. En zo kwam ik ’s avonds heel laat aan op de camperplaats aan de haven van Mariehamn, de hoofdstad van Åland.

Åland

Åland valt onder Finland maar is vrijwel zelfstandig. Eeuwenlang werd Finland of onder de voet gelopen afwisselend door Zweden en door Rusland. Toen het zich in 1917 definitief losmaakte van Rusland wilde Åland eigenlijk liever bij Zweden omdat ze er Zweeds praten en ook cultureel meer Zweeds dan Fins zijn. De net opgerichte Volkenbond besloot dat het toch bij Finland bleef, maar dan wel heel zelfstandig. Finland doet buitenlandse zaken en douane, Åland doet zelf de rest voor de circa 30.000 inwoners die op 65 van circa 27.000 eilanden en scheren wonen.

Mariehamn ligt dan wel op het hoofdeiland, maar dit is eigenlijk een keten van eilandjes die met elkaar verbonden zijn door bruggen en dammen. Heel veel is er niet te zien op de eilanden, maar er is prima vakantie te vieren. De eilanden zijn vrij vlak waardoor je er hele lange fietstochten kan maken. Het zijn eilanden, dus overal zijn er mogelijkheden om in zee te zwemmen. Het verbaasde mij ook, maar de zomers zijn hier erg warm, het was rond de 30° graden toen ik er was.

Het culturele hoogtepunt van Åland is Kastelholm, een groot gerestaureerd kasteel uit de veertiende eeuw. Het heeft eeuwenlang dienst gedaan als militaire post van de Zweden om een aanval van de Russen af te kunnen slaan. Het kasteel was oorspronkelijk gebouwd op een rots, maar omdat de aardkorst hier langzaam stijgt, ligt het inmiddels op een groter eiland.

Ik was nog steeds niet ‘echt’ in Finland, dus ik reed via bruggen en dammen van eilandje naar rots naar eilandje naar Värdö om daar vanuit Hummelvik de boot naar Torsholma op de Brändö keten van eilanden te nemen.

Dat klinkt gecompliceerd en dat was het ook. Omdat Åland de toeristen graag iets langer op de eilanden houdt zijn de prijzen van de ferries niet helemaal logisch opgebouwd. Zo kostte een directe ferry naar het Finse vasteland om en nabij de € 400,-, maar reisde ik via een ander eiland en op het vreselijke tijdstip van 05.30 uur, dan kostte de hele reis € 23,60. Ik vond dat prijsverschil de moeite waard om het allemaal wat ingewikkelder te maken. De kaartjes voor de diverse ferries zijn te koop bij Ålandtrafiken in Mariehamn, maar het is handiger en goedkoper om ze te kopen via hun website.

Ook Brändö was een hele keten van eilandjes en rotsen die verbonden waren door bruggen en dammen. Heel groot is het niet, inclusief lunch had ik in een halve dag alle hoeken van de eilanden wel gezien. Diezelfde avond nam ik de boot vanuit Åva, het laatste eilandje van de Brändö keten en kwam tegen middernacht aan in Kustavi, de eerste stad op een eiland in de Turku archipel, die wel helemaal Fins is.

Waar stond Lily de camper?

Trittau: campercontact site nummer8832. Een gedeelte van de parkeerplaats naast een grote supermarkt wordt vrijgehouden voor campers. Heel praktisch.

Osby: campercontact site nummer 23201. Een hele mooie gratis camperplaats aan een meer.

Järnä: campercontact site nummer 82135. De parkeerplaats van een jeugdherberg vlakbij een afslag van de snelweg. Praktisch en met alle mogelijke faciliteiten.

Mariehamn: campercontact site nummer 51277. Een mooie parkeerplaats voor campers aan de haven. Alleen maakt de jeugd van Mariehamn ’s nachts erg veel lawaai. De grote parkeerplaats achter het Shell benzinestation was een betere keuze geweest.

Gresholm: Park4night sitecode139689. Een klein eilandje onderweg naar Hummelvik. Hier is een grote parkeerplaats en picknickplaats waar campers 24 uur mogen staan.

Kustavi: campercontact site nummer 20748.  Een extreem rustige camping met uitstekende voorzieningen, prima om even bij te komen van een lange reis.