En route door Frankrijk, deel II

Mijn afspraak in Vitré had me aangeraden om, als ik daar toch in de buurt was, eens langs Aubeterre-sur-Dronne te rijden. Daar was een kerk waarvan hij dacht dat ik hem wel leuk zou vinden. Het lag in de richting, dus ik zette koers naar Aubeterre-sur-Dronne.

Pierre was een kruisridder en nam vanuit Jeruzalem een relikwie mee. Zo’n relikwie vereist een bijzondere kerk en die bouwde hij dan ook. De berg bestaat uit kalksteen en de kasteelheer liet een gigantische ondergrondse kerk uitbeitelen met als focus een uit één blok gehouwen relikwiehouder, die een exacte replica is van de Heilig Grafkerk in Jeruzalem. De relikwie zelf is natuurlijk al eeuwen zoek. De kerk is ruim zeventien meter hoog en bovenin is een galerij waar vandaan Pierre en zijn familie de kerkdienst konden bijwonen. Zo hoefden ze niet tussen het plebs te zitten en konden ze via hun eigen trap snel van hun kasteel naar de kerk lopen.

Aubeterre-sur-Dronne is sindsdien een tussenstop voor pelgrims die naar Santiago de Compostella liepen/lopen. Daarom is er nog een kerk gebouwd in romaanse bouwstijl. Het fascinerende van deze kerk is dat hij een voorkant heeft die helemaal niet aansluit op de rest van de kerk. Oorspronkelijk is de kerk in 1171 ingewijd en de pelgrims kwamen er in groten getale op af. Zodanig dat kersverse protestanten er brood in zagen om hem op 13 en 14 mei 1562 te verwoesten. Alleen de façade aan de voorkant bleef staan. Pas in 1710 is de rest weer aangebouwd, met de klokkentoren als laatste in 1860.

Saint Emilion

Via prachtige D-weggetjes reed ik vervolgens naar Saint Emilion, wat zo’n beetje de hoofdstad is van de regio waar de Bordeaux wijn wordt gemaakt. Eindeloze wijngaarden met ‘chateaux’ erop die soms echte kastelen waren en soms vrij gewone huizen. Maar altijd in van die fantastische poederkleurtjes.

Saint Emilion zelf is een prachtig plaatsje dat gewoonlijk veel te vol is met wijnkopende toeristen, maar nu opvallend rustig. Deur aan deur zitten wijnwinkels, soms van één chateau, soms een die meerdere namen verkoopt. Het stadje is prehistorisch oud en de Romeinen legden hier, toen het nog Ascumbas heette, de eerste wijngaarden aan. In 767 is Saint Emilion vernoemd naar een monnik die kluizenaar was in een grot die hij eigenhandig uitgebeiteld had in een rots. Zijn leerlingen gingen enthousiast aan de slag in de commerciële wijnbouw.

Net als Aubeterre heeft ook Saint Emilion een kerk die uitgehouwen is in de rotsen en dus een ondergrondse kerk is. Alleen was deze bij gebrek aan bezoekers dicht. Bijzonder is dat de ‘gewone’ kerk hier bovenop de rots staat en dat de twee kerken samen een klokkentoren delen die op het pleintje voor de ‘gewone’ kerk staat, wat dus feitelijk het dak van de ondergrondse kerk is.

Saint Emilion is een heerlijk dorp met smalle straatjes, terrasjes, wingerdbegroeiing, maar wel heel erg commercieel. Een van de vele kloosters was helemaal commercieel gegaan: in de kloostergang stonden de tafels en stoelen van het restaurant en de kerk was een ontzettend hippe designwinkel!

Cadillac

Na Saint Emilion reed ik over de rivier de Dordogne en kwam uiteindelijk terecht in Cadillac. Natuurlijk wilde ik weten of het stadje wat te maken heeft met de auto’s: jazeker en nee! De auto Cadillac is genoemd naar Antoine de Lamothe Cadillac. Probleem is, deze persoon bestaat eigenlijk niet. Antoine Lamout emigreerde in 1683, toen hij 25 was, naar wat nu Canada is. Antoine was een slimme vent en hij dacht – terecht – met een wat deftigere naam wat meer indruk te maken op mensen die het voor het zeggen hadden. Hij maakte van zijn naam  De Lamothe Cadillac en de Engelsen maakten daar Antoine de la Mothe, sieur de Cadillac van. Al snel werd hij commandant en stichtte het fort Pontchartrain du Détroit wat uit zou groeien tot de stad Detroit, het centrum van de auto-industrie. Vandaar dat een automerk in 1902 naar hem vernoemd werd. Hoewel Antoine eeuwenlang als held bekend stond, is hij inmiddels allang van zijn sokkel gevallen vanwege de manier waarop hij omging met de oorspronkelijke Indiaanse bevolking. Maar het stadje Cadillac kan er dus helemaal niks aan doen: zij wisten niet dat er in Canada iemand rondliep die zich Heer van Cadillac noemde.

Cadillac is een klein stadje aan de Garonne. Het bestaat voornamelijk uit een paleis van Jean-Louis de Nogaret de la Valette. Het paleis is gebouwd in 1599 en zou een van de eerste gebouwen in de typisch Franse architectuurstijl zijn. Van buiten is het nogal kaal, van binnen schijnt het mooi te zijn, maar het was gesloten. Dat is wel een nadeel van reizen in coronatijd: het is overal lekker rustig, maar veel is gesloten.

Cadillac heeft een prachtige stadsmuur met poorten – de een authentieker dan de ander – en binnen een paar leuke straatjes en een leuk plein. De kerk is van buiten mooi, maar van binnen weinig bijzonder. Wel leuk is het overdekte marktpleintje. Al met al viel het me vooral op dat er nogal veel rondhangende mannen waren en ik kreeg het vermoeden dat Cadillac niet het rijkste stadje van Frankrijk is.

Waar stond Lily de camper?

Aubeterre-sur-Dronne: campercontact site nummer 3979: een prachtig plekje aan de overkant van de rivier en op loopafstand van het dorp. In de zomer is het hier vast erg druk, maar nu, dankzij corona was het rustig.

Saint Emilion: campercontact site nummer 53562: een hoogst vreemd ingedeelde parkeerplaats net buiten de stadsmuren. In normale tijden zal het hier een puinhoop van scheef geparkeerde campers zijn en zal het met name met grote campers heel moeilijk manoeuvreren zijn. Met dank aan corona kon ik er nu probleemloos staan.

Cadillac: campercontact site nummer 1733: het is de officiële municipale van Cadillac, maar ik vond het een beetje een vies en luguber pleintje. Ik heb niet lekker geslapen en ben de volgende ochtend meteen weggereden naar een van de grote parkeerplaatsen aan de andere kant van het stadje. Die zijn veel prettiger en meer open, maar daar mag je niet overnachten.